Bir küçük kartopu yuvarlanıp, koca bir çığa dönüştü

Türkiye'nin en anlamlı okul onarım seferberliği İMECE çerçevesinde Adıyaman, Besni Hacıhalil İlkokulu'nda yapılan çalışmaları oldukça geniş bir şekilde anlatan okul md. yet. öğrt. Abdullah ATMACA'nın mektubunu aynen paylaşıyoruz.

 

“Türkiye Toplum Hizmetleri Vakfı ve Değerli bağışçıları;
Bir küçük kartopunun yuvarlanıp, koca bir çığa dönüştüğü gibi TOVAK'ın İMECE Projesi'de tüm Türkiye'de onarılmayı bekleyen okullara ve küçücük yüreklere umut oldu.

Köy okullarında çalışmanın ne kadar zor olduğunu ancak oranın havasını teneffüs edenler bilir. Bilhassa Güneydoğu'da görev yapanlar. Bir taraftan istihdam ve ulaşım, diğer taraftan imkansızlıklar.

Sizlere görev yaptığım okulumdan bahsetmek istiyorum. Okulumuz 1966 yılında yapılmış, Besni Merkez'e 32 km uzaklıkta birleştirilmiş sınıflı bir köy okulu. Bu sene ana sınıfı dahil 62 öğrencimiz olup, üç öğretmen görev yapmaktayız. Ulaşımı günde tek seferin yapıldığı minibüslerle sağlanmaktadır.

2008 yılının Ocak ayında, o soğuk kış günlerinde göreve başladım. Okulumu ilk görmeye gittiğimde geniş bir bahçesi, taştan yapılmış iki binası vardı. Dıştan köy şartlarına göre güzel bir okuldu. Ama sınıfları pek iç açıcı değildi. Sınıflar çok büyüktü. Koca sınıfta arka tarafa kurulan küçük bir soba ile temsili ısınıyordu. Ayrıca soba da tütüyordu. Bacası tıkalıydı besbelli. Pencereleri demir doğrama yapımı idi. Dışarıda yağan yağmur olduğu gibi içeri sızmıştı. Sınıfların zemini kahverengine çalınmış bir haldeydi. Çünkü dışarıda oynayan çocuklar çamurlu ayaklarıyla içeri giriyorlardı. Bu okul böyle olmamalıydı. Bir eğitim yuvasının çocuğun evinden farklı olmalıydı. …İş çoktu.

Gel zaman git zaman planladığım şeyleri gerçekleştirmenin vakti gelmişti. TOVAK, altı sene sonra İMECE Projesi ile imdadıma yetişti. Bunca seneye rağmen kendimi yine de şanslı hissediyordum. Arkadaşlara işe koyulma vaktinin geldiğini söyledim. İlk iş olarak sınıfın ısıtılması gerekiyordu ve pencereden başladık. Pencereleri PVC yaptırdım. Ardından öğrencilerle beraber okul bahçesindeki taşları toplayıp beton bir alan için zemin hazırladık. Öğrencilere babalarını çağırmalarını söyledim. Gelen velilerle betonu serdik. Sonunda okulumuzun oyun ve voleybol sahasını tamamladık.

Okuldaki üç öğretmen ile sonraki gün okulun duvarlarını ve kapılarını boyamak için kolları sıvadık. Giydik iş elbiselerini. Başladık boyamaya. Halimizi gören gençler hemen yardıma koştular. Kısa bir zamanda boya işini bitirdik. Köyün gençlerinden Mehmet TERCAN “Hocam az bir boya kaldı. Ne yapalım?” diye sordu. Gözüme okul bahçesindeki çeşme ilişti. “Şu çeşmeyi renklendirelim.” dedim. Kalan boyayı orada kullandık ve çok güzel bir fotoğraf ortaya çıktı. Sonraki gün sabah çocukların su içmek için sıraya girdiklerini gördüm. Hergün o çeşmeden içtikleri suyun sanki tadı değişmişti. Kana kana içiyorlardı.  Son olarak okul tuvaletinin etrafının beton edilmesi ve içinin fayansı kalmıştı. Bir hafta sonra köylülerle onu da tamamladık. Okul bahçesi artık daha kullanışlı bir hal aldı. Okul bahçesinde beni gören Alo Dayı “Hocam çok güzel ettiniz. Ellerinize sağlık” diyerek bizleri yörenin şivesiyle güldürdü. Aslında bu içimizdeki gülücüklerdi. Çünkü eğitim yuvamız artık daha tatlı, daha sevecen olmuştu.
TOVAK'a şöyle seslenmek istiyorum.

EY TOVAK;
Umut oldunuz çamurlu ayakkabılara, tozlu eteklere ve pencereden sızan karda üşüyerek kalem tutan parmaklara,
Umut oldunuz çamaşır ipiyle ip atlayan ve bir türlü havalanamayan yırtık topla oynayan çocuklara,
Umut oldunuz alabora olmuş, boş duvarlara bakan minicik göz bebeklerine… İyi ki varsınız.
Teşekkürler TOVAK,

Küçücük yüreklerin kocaman haykıran çığlıklarına cevap veren Türkiye Toplum Hizmetleri Vakfı'na…
Bizlere destekte bulunan köylülere, öğretmen arkadaşlarıma ve maddi desteklerini bizden esirgemeyen hayırsever Andre DİMİTRİADİS Beyefendi'ye ve Medipa Handels Gurubu'na öğrencilerimiz adına sonsuz teşekkürlerimizi sunarım.

Abdullah ATMACA
Hacıhalil İO Md. Yet. Öğr."